Anna Jończyk

This paper presents selected variants of thermal insulation for external walls of single family homes. The main aim of this article is to analyze the technological and economical solutions based on the BIM model. The technical and economic analysis concerns the calculation and evaluation of both the costs of constructing the walls and the energy demand of the model building designed by the authors. The last part of the paper compares and prioritises proposed solutions in regard to the accepted assessment criteria using the AHP method, which allows for selecting the best solution.

Artykuł dotyczy twórczości Jana Pawła Woronicza (1757–1829). Porusza kwestię recepcji jego działalności literackiej przez współczesnych autorowi odbiorców.
Tematykę porozbiorowych dzieł prymasa Królestwa Polskiego zdominowała problematyka związana z doświadczeniem utraty niepodległości Rzeczypospolitej. We wszystkich najważniejszych dziełach poety, do których zaliczamy: Zjawienie Emilki, Świątynię Sybilli, Assarmota, Lecha i Hymn do Boga na plan pierwszy wysuwa się przepowiadanie przyszłych losów Polski, którego główną funkcją jest pocieszenie narodu. Problem ten jest interesujący dla wielu badaczy, którzy dostrzegają w osobie Woronicza prekursora polskiego mesjanizmu. Kaznodzieja wyraził w swoich poematach przekonanie o szczególnej więzi łączącej Boga z Polakami. Koncepcję tę oparł na biblijnej idei przymierza Boga z narodem wybranym. Poeta wyróżniał się ponadto niezwykłą wiedzą historyczną, która w połączeniu z doskonałą znajomością Biblii i tradycji pogańskiej przyczyniła się do rozwoju jego koncepcji historiozoficznych.

Okres porozbiorowy w literaturze polskiej charakteryzuje się różnorodnością form i stylów literackiego wyrazu. W tym czasie bowiem możemy zaobserwować wyraźną korelację pierwiastków klasycystycznych z sentymentalnymi (często w obrębie jednego utworu) czy nawet tendencję do wypierania tych pierwszych na rzecz drugich, co w prostej linii doprowadzi do ukształtowania się nowej epoki w dziejach literatury polskiej, mianowicie romantyzmu. Przez wiele lat w badaniach z zakresu historii literatury cały dorobek literacki schyłku XVIII i pierwszego dwudziestolecia XIX wieku określano mianem preromantyzmu (jako odrębnej epoki literackiej). W niniejszym artykule starano się dowieść, że pewne tendencje wczesnoromantyczne funkcjonują, ale tylko jako zjawiska literackie przejawiające się w obrębie założeń późnego sentymentalizmu. Bez wątpienia na temat sentymentalizmu stanisławowskiego powstało już wiele publikacji, a dzieła jego wybitnych przedstawicieli zostały poddawane wielokrotnym analizom i interpretacjom. Literatura późnego sentymentalizmu jest jednak obszarem nadal mało zbadanym i wymagającym dogłębnych studiów historycznoliterackich. To właśnie problemy oscylujące wokół zagadnień związanych z sentymentalizmem porozbiorowym stają się przedmiotem dociekań autorki artykułu.