Badaniami objęto 26 źródeł i studni o znaczeniu kulturowym oraz cennych walorach przyrodniczych, zlokalizowanych w województwie świętokrzyskim. Opracowanie powstało w oparciu o obserwacje terenowe, analizę dostępnej literatury i materiałów źródłowych oraz informacje uzyskane od osób korzystających z opisywanych obiektów. Opisano aktualny stan źródeł i studni, a także przedstawiono i oceniono sposób ich zagospodarowania, użytkowania oraz ochrony.
Regularne rekonesanse i badania terenowe wykazały, że analizowane obiekty są często odwiedzane w celu poboru wody. W większości przypadków zaobserwowano zmiany źródeł, studni oraz ich otoczenia. Do najlepiej zagospodarowanych źródeł należą: Źródło bł. Wincentego Kadłubka w Karwowie, Źródło św. Franciszka w ŚPN, studnia–źródło w Czyżowicach oraz Źródło św. Andrzeja Świerada k. Opatowca, które w istocie jest studnią. Z kolei najgorzej zagospodarowanym obiektem jest „Pod Dębem” koło Staszowa. Najbardziej wydajnymi źródłami okazały się: Burzący Stok (7,58 dm3·s–1), źródło w Pągowcu w Rakowie (1,55 dm3·s–1) i źródło w Kapkazach (1,36 dm3·s–1). Stwierdzono także brak wody w studni na stoku Góry Witosławskiej oraz w Studni Zygmuntowskiej. Wskazano na wybrane, pilne działania ochronne i prewencyjne, które zdaniem autorów, są niezbędne dla zachowania opisywanych obiektów oraz związanych z nimi tradycji. Ponadto zarekomendowano uporządkowanie nazw obiektów.
