Agnieszka Zwirowicz-Rutkowska
Geoinformatica Polonica, Vol. 21 (2022), 2022, s. 7 - 19
https://doi.org/10.4467/21995923GP.22.001.17079Na przełomie ery analogowej i cyfrowej w archeologii, w Polsce, dalej w przewadze jest ta pierwsza. Narodowy Instytut Dziedzictwa zdefiniował ogólne reguły wykonywania planów stanowisk archeologicznych, które mają być przedstawione w dokumentacji z prac archeologicznych. Wytyczne NID nie definiują jednak, jak ma wyglądać standaryzacja poszczególnych elementów, w przypadku wykonywania opracowań za pomocą technologii geoinformacyjnej. Niniejszy artykuł przedstawia wybrane aspekty opracowania cyfrowego planu stanowiska archeologicznego. Celem szczegółowym jest zaprezentowanie sposobu wdrożenia rozwiązania w systemach informacji geograficznej (GIS) na przykładzie QGIS. Opracowana koncepcja, zgodna z polską nomenklaturą archeologiczną, daje możliwość zintegrowania danych między stanowiskami w różnych częściach kraju. Proponowany system kodów surowców i zabytków mógłby mieć także zastosowanie przy analizie koncepcji i zjawisk obejmujących zasięgiem obszar wykraczający poza współczesne granice państw (np. Szlak Bursztynowy oparty na żywicy kopalnej z rejonu Bałtyku). Opis proponowanego modelu danych stanowiska archeologicznego, wykonany przy użyciu UML, stwarza duże możliwości implementacyjne w dowolnym środowisku narzędziowym GIS i systemie zarządzania bazą danych. Standaryzacja w obszarze cyfrowych opracowań archeologicznych oraz stosowanie uzgodnionych struktur danych mogą rozszerzać możliwości na poziomie analizy i interpretacji wyników badań w mikroskali, np. miejskiej lub makro, np. międzynarodowej.