Tworzenie „środowiska nadziei” w komunikowaniu o zdrowiu może stanowić ciekawą alternatywę wsparcia społecznego w ponowoczesnej rzeczywistości. Żyjąc w społeczeństwie ryzyka (U. Beck), doświadczamy niepewności zakotwiczonej w nowej kulturze (W. Bonß), zmagamy się z doświadczeniem cywilizacji lęku i niepokoju (J. Kozielecki). Jak w tej sytuacji budować i kształtować relacje interpersonalne (lekarz–pacjent–bliscy) oraz intrapersonalne (poczucie wewnątrzsterowności), które będą sprzyjać zdrowiu i mówieniu o nim? Artykuł stanowi opis sposobów komunikowania o zdrowiu w kontekście kreowania środowisk nadziei. Nakreśla funkcjonowanie człowieka w ponowoczesności, wskazując jego oczekiwania względem pracowników służby zdrowia, psychologów i osób im najbliższych w sytuacji komunikowania o zdrowiu, chorobie i leczeniu.
