Adam Anczyk
Studia Religiologica, Tom 46, Numer 3, 2013, s. 161-171
https://doi.org/10.4467/20844077SR.13.013.1601Adam Anczyk
Studia Religiologica, Tom 47, Numer 4, 2014, s. 331-335
https://doi.org/10.4467/20844077SR.14.025.3126Recenzja książki:
Steven J. Sutcliffe, Ingvild Sælid Gilhus, New Age Spirituality: Rethinking Religion, Acumen Publishing Limited, Durham 2014, 298 stron
Adam Anczyk
Przegląd Kulturoznawczy, Numer 2 (36), 2018, s. 242-261
https://doi.org/10.4467/20843860PK.18.015.9193Adam Anczyk
Studia Migracyjne – Przegląd Polonijny, Nr 2 (176), 2020 (XLVI), s. 127-151
https://doi.org/10.4467/25444972SMPP.20.017.12333Niniejszy artykuł prezentuje rezultaty badania pilotażowego na temat relacji polskich migrantów z norweską służbą zdrowia. Badanie miało charakter jakościowy – przeprowadzono 20 częściowo ustrukturyzowanych wywiadów z Polakami mieszkającymi w Norwegii dłużej niż dwa lata, którzy mieli kontakt z norweskim systemem ochrony zdrowia. Celem badania była identyfikacja potencjalnych problemów pojawiających się w kontakcie polskich migrantów z norweskim świadczeniodawcą. Kwestionariusz wywiadu, zbudowany w oparciu o Wywiad Ukształtowania Kulturowego (DSM V) zorientowany został na pozyskanie możliwie bogatych danych, w celu identyfikacji innych czynników utrudniających korzystanie ze służby zdrowia, niż obustronny deficyt kompetencji językowych, na co wskazywano głównie w poprzednich badaniach. Norweska służba zdrowia w świetle odpowiedzi respondentów otrzymała mieszane recenzje, mniej więcej tyle samo osób było zadowolonych z jej funkcjonowania, co przeciwnie. W niniejszym badaniu kwestia zaufania wysunęła się na pierwszy plan interpretacyjny – polscy pacjenci ufają lekarzowi, o ile ten spełni ich kulturowe oczekiwania (np. przepisze antybiotyk lub inny silny środek, czego oczekiwaliby od lekarzy w Polsce), co nazwaliśmy „warunkowym zaufaniem”. Badani wspominali również o problemach w dostępie do lekarzy specjalistów w Norwegii w porównaniu do Polski, co może być odzwierciedleniem różnic w systemie organizacji opieki zdrowotnej – w Norwegii lekarz pierwszego kontaktu (GP) ma więcej obowiązków, które wymagają kompetencji, niż w Polsce, gdzie GP jest osobą kierującą na badania do specjalisty jeżeli pojawi się problem medyczny, którego nie potrafi rozwiązać. Artykuł stanowi zatem studium relacji polskich migrantów z zagranicznymi systemami opieki zdrowotnej – które w przyszłości powinny być ponawiane – a zastosowana w nim metoda jakościowa umożliwiła prezentację zróżnicowanych postaw osób najbardziej zainteresowanych praktycznymi aplikacjami płynących zeń wniosków – Polaków stale przebywających w Norwegii.