Arendt, H. (1998). O przemocy. Nieposłuszeństwo obywatelskie. Warszawa: Fundacja Aletheia.
Argyle, M. (2004). Psychologia szczęścia. Wrocław: Astrum.
Baron, R.A. (1977). Human Aggression. New York: Springer US.
Berkowitz, L. (1965). „The Concept of Aggressive Drive: Some Additional Considerations”. W: L. Berkowitz (ed.). Advances in Experimental Social Psychology. Orlando: Academic Press.
Berkowitz, L. (1993). Aggression: Its Causes, Consequences, and Control. Philadelphia: Temple University Press.
Berkowitz, L. (1998). „Affective Aggression: The Role of Stress, Pain, and Negative Affect”. W: E.I. Donnerstein, R.G. Green (eds.). Human Aggression: Theories, Research, and Implications for Social Policy. San Diego: Academic Press.
Carlson, M. et al. (1990). „Effects of Situational Aggression Cues: A Quantitative Review”. Journal of Personality and Social Psychology, 58(4).
Caspi, N. et al. (2001). „Pindolol Augmentation in Aggressive Schizophrenic Patients: A Double-blind Crossover Randomized Study”. International Clinical Psychopharmacology, 16(2).
Craig, I.W. (2007). „The Importance of Stress and Genetic Variation in Human Aggression”. Bio Essays, 29(3).
De Waal, F.B.M. (1992). „Aggression as Well-integrated Part of Primate Social Relationships: A Critique of the Seville Statement on Violence”. W: J. Silverberg, J.P. Gray (eds.). Aggression and Peacefulness in Humans and Other Primates, Oxford: Oxford University Press.
Drabik, K. (2011). Zagadnienia ontologiczne wojny, bezpieczeństwa i pokoju w poglądach wybranych myślicieli. Warszawa: Difin.
Eid, M., Larsen, R.J. (eds.). (2008). The Science of Subjective Well-Being. New York: The Guildford Press.
Farnicka, M., Liberska, H., Niewiedział, D. (eds.). (2016). Psychologia agresji. Wybrane problemy. Warszawa: PWN.
Femia, J.V. (2008). „Machiavelli”. W: D. Boucher, P. Kelly (eds.). Myśliciele polityczni. Od Sokratesa do współczesności. Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego.
Filipowicz S. et al. (oprac.). (2012). Historia idei politycznych. Wybór tekstów. Warszawa: Wydawnictwo Uniwersytetu Warszawskiego.
Freud, S. (2004). Wstęp do psychoanalizy. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN.
Freud, S. (2019). Poza zasadą przyjemności. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN.
Fuentes, A. (2012). „Bad to the Bone: Are Humans Naturally Aggressive?”. Psychology Today, https://www.psychologytoday.com/intl/blog/busting-myths-about-human-nature/201204/bad-the-bone-are-humans-naturally-aggressive (dostęp: 30.12.2018).
Fukuyama, F. (2018). Tożsamość. Współczesna polityka tożsamościowa i walka o uznanie. Poznań: Rebis.
Gabbatiss, J. (2017). „Are Humans Inherently Violent?”. The Perspective, https://www.theperspective.com/debates/living/humans-inherently-violent/ (dostęp: 30.12.2018).
Ghiglieri, M.P. (2001). Ciemna strona człowieka. Warszawa: CiS, W.A.B.
Grabińska, T. (2012). Filozofia wojny, pokoju i bezpieczeństwa. Od Platona do Clausewitza. Wrocław: Wyższa Szkoła Oficerska Wojsk Lądowych im. Generała Tadeusza Kościuszki.
Haidt, J. (2006). The Happiness Hypothesis: Finding Modern Truth in Ancient Wisdom. New York: Basic Books.
Hammerstein, P. (2012). „What Theoretical Biology Has to Say on Aggression in Humans and Animals”. W: H.-H. Kortüm, J. Heinze (eds.). Aggression in Humans and Other Primates. Regensburg: De Gruyter.
Harari, Y.N. (2018). Sapiens. Od zwierząt do bogów. Warszawa: Wydawnictwo Literackie.
Heinze, J. (2012). „Aggression in Humans and Other Animals – A Biological Prelude”. W: H.-H. Kortüm, J. Heinze (eds.). Aggression in Humans and Other Primates. Regensburg: De Gruyter.
Korab-Karpowicz, W.J. (2010). Historia filozofii politycznej. Od Tukidydesa do Locke’a. Kęty: Marek Derewiecki.
Krahè, B. (2005). Agresja. Gdańsk: Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne. Marcus-Newhall, A., Pedersen, W., Carlson, M., Miller, N. (2000). „Displaced Aggression Is Alive and Well: A Meta-Analytic Review”. Journal of Personality and Social Psychology, 78(4).
Miller, N.E. (1941). „The Frustration-aggression Hypothesis”. Psychological Review, 48(4).
Olszewski, H. (1986). Historia doktryn politycznych i prawnych. Warszawa: PWN.
Silverberg, J., Gray, J.P. (1992). „Violence and Peacefulness as Behavioral Potentialities of Primates”. W: J. Silverberg, J.P. Gray (eds.). Aggression and Peacefulness in Humans and Other Primates. Oxford: Oxford University Press.
Tatarkiewicz, W. (2007a). Historia filozofii, t. 1. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN.
Tatarkiewicz, W. (2007b). Historia filozofii, t. 2. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN.
The Seville Statement on Violence, https://unesdoc.unesco.org/ark:/48223/pf0000094314 (dostęp: 2.01.2019).
Tukidydes (1957). Wojna peloponeska. Warszawa: Czytelnik.
Wheeling, K. (2016). „The Nature of Human Violence”. Pacific Standard, https://psmag.com/news/the- nature-of-human-violence (dostęp: 30.12.2018).
Wojciszke, B. (2015). Psychologia społeczna. Warszawa: Scholar.
Woleński, J. (2016). Wykłady o naturalizmie. Toruń: Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Mikołaja Kopernika.
Wong, K. (2001). „Controversial Anthropologist Napoleon Chagnon, Who Chronicled the Lives of the Yanomamö Has Died”. Scientific American, https://www.scientificamerican.com/article/controversial-anthropologist-napoleon-chagnon-whochronicled- the-lives-of-the-yanomamo-has-died/ (dostęp: 30.12.2020).