Artykuł jest poświęcony przede wszystkim analizie kilku wierszy polskich poetów współczesnych (Marcina Świetlickiego i Roberta Tekielego), które wyraźnie nawiązują do awangardowych i neoawangardowych technik poetyckich. Autor tekstu mierzy się z nazbyt pochopnym kojarzeniem koncepcji wierszy autorów pokolenia „brulionu” (tzw. roczników sześćdziesiątych) z paradygmatem poezji ekspresji lirycznej, a także obciążaniem artystycznych projektów rewolucyjnymi presjami, jakie zwykło się nakładać na literackie próby odnowienia awangardy w polskiej poezji najnowszej. Świetlicki Tekieli są ostatecznie przedstawiani jako autorzy tak zwanej poezji zaangażowanej.

An article devoted to a discussion of several poems by contemporary Polish poets (Marcin Świetlicki and Robert Tekieli) that engage clearly with avant-garde and neo-avant-garde traditions. The author challenges the overly hasty association of the poetry of the two writers born in the 1960s with the paradigm of lyrical expression, as well as the tendency to burden their artistic endeavours with the revolutionary pressures often imposed on literary attempts to renew the avant-garde in contemporary Polish poetry. Świetlicki and Tekieli are ultimately presented as the authors of this socially engaged poetry.