Artykuł analizuje koncepcje metamodernizmu i nowej szczerości jako produktywne narzędzie teoretyczne do opisu nowych form etyki i estetyki. Metamodernizm, oparty na idei oscylacji między sprzecznościami, oferuje nową wrażliwość kulturową, wyrażającą się w dialogu między ironią a autentycznością. Szczególną uwagę poświęcono kulturowym i historycznym uwarunkowaniom wpływającym na specyfikę polskiej i ukraińskiej sztuki oraz literatury współczesnej. W tym kontekście niezbędne jest zbadanie, jak zmiany polityczne i społeczne, takie jak rozpad Związku Radzieckiego, transformacja ustrojowa w Polsce, inwazja Rosji na Ukrainę, wpłynęły na rozwój nowych form wrażliwości. Idea oscylacji może być postrzegana jako próba „rozbrojenia” narzędzi krytyki, co umożliwia nie tylko głębsze zrozumienie współczesnych przemian kulturowych, ale także ich etyczne współtworzenie. Niniejszy artykuł, osadzony w ramach studiów kulturowych i antropologii sztuki, analizuje te dwie koncepcje, uwzględniając specyfikę polskiej i ukraińskiej refleksji akademickiej.