Aim of the study: Falls from standing height are understood as incidents where a person in an upright or nearly upright position collapses, striking a hard surface. The aim of the study was to verify the hypothesis that skull fractures resulting from such events typically manifest as a single crack, while the presence of other types of fractures may indicate a different injury mechanism than a simple fall.
Materials and methods: Autopsy reports from a 10-year period (2000–2009) from the Institute of Forensic Medicine in Kraków were analyzed. The study included 272 cases that met the inclusion criteria. Data were collected regarding the injury mechanism, place of death, and sustained injuries, with a particular focus on the presence and pattern of skull fractures.
Results: Among 272 cases of fatal falls from standing height, 181 (66.54%) exhibited skull fractures in the autopsy examination. Within the analyzed group, 91.71% were male, and an interesting age disparity emerged between genders: an average age of 53.1 years for men and 70.6 years for women. Simple fractures (single, non-branching) were the most common category, accounting for 64.85% of cases. Additionally, branching fractures were observed in 15.38%, multiple fractures in 15.93%, and comminuted fractures in 3.84%.
Conclusions: In two-thirds of analyzed cases of fatal intracranial injuries resulting from falls from standing height, skull fractures were present. Skull fractures caused by such incidents are most commonly single and linear, though complex fractures are occasionally observed. The most frequent locations of fractures resulting from falls from standing height include the posterior cranial fossa and the cranial vault.

Cel pracy: Upadki z wysokości własnej rozumiane są jako przewrócenie się osoby w pozycji wyprostnej lub do niej zbliżonej z uderzeniem o twarde podłoże. Celem pracy była weryfikacja hipotezy, że złamania czaszki powstałe podczas takich zdarzeń mają charakter pojedynczego pęknięcia, a obecność innych typów złamań może wskazywać na mechanizm urazu inny niż prosty upadek.
Materiał i metody: Analizie poddano protokoły sekcyjne z okresu 10 lat (2000-2009) z Zakładu Medycyny Sądowej w Krakowie. Do badania zakwalifikowano 272 przypadki spełniające kryteria włączenia. Zebrano informacje dotyczące mechanizmu urazu, miejsca zgonu oraz odniesionych obrażeń, ze szczególnym uwzględnieniem obecności i przebiegu złamań czaszki.
Wyniki: Spośród 272 przypadków śmiertelnych upadków z wysokości własnej 181 (66,54%) wykazało złamania czaszki w badaniu sekcyjnym. W analizowanej grupie 91,71% stanowiły osoby płci męskiej, ujawniła się także ciekawa dysproporcja pomiędzy średnimi wieku dla płci: odpowiednio 53,1 lat dla mężczyzn i 70,6 lat dla kobiet. Złamania proste (pojedyncze, nierozgałęziające się) stanowiły najliczniejszą grupę (64,85%). Poza nimi opisywano także złamania rozgałęziające się (15,38%), mnogie (15,93%) i wieloodłamowe (3,84%).
Wnioski: W 2/3 analizowanych przypadków zgonów z powodu obrażeń śródczaszkowych spowodowanych upadkiem z własnej wysokości stwierdzono obecność złamania czaszki. Złamania czaszki powstałe w wyniku takiego urazu najczęściej mają charakter pojedynczy, linijny, sporadycznie jednak spotykane są złamania złożone. Najczęstsze lokalizacje powstających w wyniku upadków z wysokości własnej złamań obejmują dół tylny i sklepienie czaszki.