Rozszerzona rzeczywistość to technologia, która umożliwia nakładanie obrazów, modeli 3D lub innych informacji, generowanych komputerowo na rzeczywisty obraz, powodując iluzję realności. Rozszerzona rzeczywistość nie zastępuje świata rzeczywistego światem wirtualnym, tylko uzupełnia go wirtualnymi informacjami. Użytkownik zatem nigdy nie traci kontaktu ze światem rzeczywistym, jednak może wchodzić w interakcje z nałożonymi obrazami. W niniejszym badaniu zastosowano podejście metodologiczne oparte na studium przypadku, z wykorzystaniem nieprobabilistycznej, celowej techniki doboru próby. W pracy dokonano analizy 31 eksperymentów w zakresie opowiadania historii w mediach cyfrowych w ramach rozszerzonej rzeczywistości w The New York Times. Celem badania było zidentyfikowanie możliwości wykorzystania rozszerzonej rzeczywistości, zastosowanej do tworzenia treści dziennikarskich, a także uzyskanie odpowiedzi na pytania: 1) Jakim poziomem immersji i interaktywności charakteryzują się eksperymenty z rozszerzoną rzeczywistością w dziennikarstwie? oraz 2) Jakie są sposoby zastosowania rozszerzonej rzeczywistości w dziennikarstwie cyfrowym? W przeprowadzonym badaniu ukazano poziomy rozszerzonej rzeczywistości oraz poziomy interaktywności w analizowanych przypadkach, a także sformułowano wnioski, dotyczące możliwości wykorzystania rozszerzonej rzeczywistości w procesie tworzenia treści dziennikarskich.
