Cel pracy: Upadki z wysokości własnej rozumiane są jako przewrócenie się osoby w pozycji wyprostnej lub do niej zbliżonej z uderzeniem o twarde podłoże. Celem pracy była weryfikacja hipotezy, że złamania czaszki powstałe podczas takich zdarzeń mają charakter pojedynczego pęknięcia, a obecność innych typów złamań może wskazywać na mechanizm urazu inny niż prosty upadek.
Materiał i metody: Analizie poddano protokoły sekcyjne z okresu 10 lat (2000-2009) z Zakładu Medycyny Sądowej w Krakowie. Do badania zakwalifikowano 272 przypadki spełniające kryteria włączenia. Zebrano informacje dotyczące mechanizmu urazu, miejsca zgonu oraz odniesionych obrażeń, ze szczególnym uwzględnieniem obecności i przebiegu złamań czaszki.
Wyniki: Spośród 272 przypadków śmiertelnych upadków z wysokości własnej 181 (66,54%) wykazało złamania czaszki w badaniu sekcyjnym. W analizowanej grupie 91,71% stanowiły osoby płci męskiej, ujawniła się także ciekawa dysproporcja pomiędzy średnimi wieku dla płci: odpowiednio 53,1 lat dla mężczyzn i 70,6 lat dla kobiet. Złamania proste (pojedyncze, nierozgałęziające się) stanowiły najliczniejszą grupę (64,85%). Poza nimi opisywano także złamania rozgałęziające się (15,38%), mnogie (15,93%) i wieloodłamowe (3,84%).
Wnioski: W 2/3 analizowanych przypadków zgonów z powodu obrażeń śródczaszkowych spowodowanych upadkiem z własnej wysokości stwierdzono obecność złamania czaszki. Złamania czaszki powstałe w wyniku takiego urazu najczęściej mają charakter pojedynczy, linijny, sporadycznie jednak spotykane są złamania złożone. Najczęstsze lokalizacje powstających w wyniku upadków z wysokości własnej złamań obejmują dół tylny i sklepienie czaszki.
