Tekst ukazuje zmianę przedstawień Niewidzialnego w poezji religijnej: kryzys języka wynikający z odrzucenia przez kulturę zachodnią pojęcia Logosu skutkuje odejściem od symbolicznej przejrzystości sztuki sakralnej epok dawnych. Tradycyjna symbolika zwierzęca, służąca ukazywaniu tajemnic wiary, w poezji religijnej XX wieku zostaje zastąpiona przez nieprzenikliwe obrazy nie-ludzkiego oblicza Boga. Ilustracją tej tezy są zawarte w tekście analizy „mówiących”, lecz zarazem „niemych” obrazów w wierszach T.S. Eliota oraz Walijczyka, R.S. Thomasa. Twórczość Thomasa, w której wyraźnie widać wpływ tradycji apofatycznej, można uznać za odpowiedź na wyzwania epoki postsekularnej.
