Adolfo Sotoca

The paper states the need to rethink the planning approach that deals with housing developments of the future city. Considerations regarding the scale of the project, its role in a wider temporal context and the identity of the site where new extensions will be located,are necessary considerations in the field of urbanism. Between 2008 and 2009 Catalonia became a research field of exceptional interest in this series of reflections. During this short period of time a huge effort in planning and managingpolicies for housing development was done. AS AS a result of itthree major key Plans where undertaken by public administration. CSA CSA CSA rquitectes, the planning office of which the author of the article is a founding partner, was the only invited firm to actively participate in all three processes. Through the description of CSA CSA CSA rquitectes’ proposalsthe article argues the need to take in special consideration the concepts of scale, time and identity when planning new housing areas.

The role of architect in city-making has been the theme of unsolved debates in urbanism. Committed as performers and recipients of a holistic knowledge, architects-urbanists keep acting, still today, in-between idealism and pragmatism. The city, being frequently defined as a text, becomes the molten object where projects brought to materiality are able to build an intangible narrative. The paper presents the ongoing research 6by6, a compared analysis of cities where the apparent contradiction between idealism and practice is solved. Acknowledged American and European cities are analysed as a mean to illustrate the connections between the most extreme city-narrative – architectural manifestos ‒ with the most tangible material commitment – actual and implemented urban projects. This article announces them and reports on the manifestoes they are the cores of.

Kraków, była stolica Polski i obecnie drugie polskie miasto, marzy o staniu się najważniejszą metropolią nie tylko regionu Małopolski, ale także całej południowej i południowo-wschodniej Polski. Niniejszy artykuł, oparty o długotrwałe badania i studia terenowe, również odnosi się częściowo do programu badawczego „Model Struktury Przestrzennej Krakowa”, opracowanego w Instytucie Projektowania Urbanistycznego PK pod kierunkiem M. Gyurkovicha przy współpracy z A. Sotocą między październikiem 2016 a lipcem 2017 roku. Stanowi on tło, na którym będą prezentowane wybrane zagadnienia przekształceń przestrzennych, które miały miejsce w obrębie miasta, i które wywierają wpływ na morfologię urbanistyczną Krakowa. Rodzaj struktury przestrzennej, który można obecnie zaobserwować w Krakowie, nie wywołuje konotacji z formą urbanistyczną Europejskiej Metropolii. Czy współczesne próby stworzenia policentrycznego miejskiego organizmu, który mógłby konkurować z innymi, dobrze zorganizowanymi miastami na płaszczyźnie międzynarodowej mogą zakończyć się powodzeniem? Czy marzenie o Krakowskiej Metropolii kiedykolwiek się spełni?

Obiekty i zespoły architektoniczno-urbanistyczne związane z funkcjami kultury stanowią obecnie w miastach europejskich znaczące dla ich statusu i wizerunku elementy struktury przestrzennej. Współtworzą istotne sekwencje wnętrz urbanistyczno­-krajobrazowych, zarówno w obrębie historycznych układów przestrzennych, jak i nowo projektowanych, w tym najczęściej poddawanych procesom rewitalizacyjnym, fragmentów tkanki miejskiej. Wielu z tych przestrzeni towarzyszą kompozycje zielone, najczęściej w postaci niewielkich klombów lub szpalerów drzew, podkreślających monumentalizm założeń urbani­stycznych i architektonicznych, które mają symbolizować rangę i pozycję poszczególnych instytucji kultury. Poza historycz­nymi założeniami rezydencjalno-parkowymi, adaptowanymi obecnie na funkcje związane z kulturą, niezwykle rzadko zdarza się, aby skomponowana zieleń dominowała w tego typu założeniach, nie będąc przede wszystkim tłem dla architektury, ale równoprawnym, jeśli nawet nie- dominującym, elementem kształtującym miejską przestrzeń publiczną. Publikacja przywołu­je kilka przykładów współczesnych realizacji takich przestrzeni w metropoliach europejskich.

Greenery as an element of shaping urban public spaces dedicated to culture—selected examples

Abstract

Architectural and urban structures and complexes associated with cultural functions in European cities currently constitute elements of their spatial structure that are significant to their status and image. They co-create essential sequences of urban and landscape interiors, both within historical spatial layouts, as well as newly-designed ones, most commonly including those fragments of urban tissue that are subjected to urban regeneration processes. Many of these spaces are accompanied by green compositions, most commonly in the form of small flower-beds or rows of trees that highlight the monumentalism of urban and architectural complexes and which are meant to symbolise the rank and position of individual cultural institu­tions. Apart from historical park and residence complexes that are currently being adapted to functions associated with cul­ture, it is very rare for arranged greenery to dominate in these types of layouts, instead of primarily serving as a background for architecture—an equally significant if not a non-dominant element that shapes urban public space. The publication refers to a number of examples of contemporary built projects of such spaces in European metropolises.