@article{fff6c66d-82d3-4163-add3-c81487d49a11,
author = {Krzysztof  Biedrzycki},
title = {Śmiech i granice języka. Humorystyczne wiersze Stanisława Barańczaka i Wisławy Szymborskiej},
journal = {Konteksty Kultury},
volume = {2011},
number = {Tom 7},
year = {2011},
issn = {2083-7658},
pages = {68-80},keywords = {},
abstract = {Znaczącym zjawiskiem w poezji polskiej po 1989 roku było pojawienie się nurtu humorystycznego, w którym dominowała zasada pure-nonsense’u. Zainicjowany on został przez Stanisława Barańczaka, kontynuatorką tego typu poezji jest Wisława Szymborska. Pojawia się pytanie: co sprawiło, że w najnowszej poezji istotne miejsce zajęła twórczość humorystyczna? W dodatku pod piórem najwybitniejszych twórców. Oczywiście jedna z motywacji dla tego typu twórczości jest bardzo prosta – to zabawa, a zabawa towarzyszy życiu poetyckiemu od jego zarania. Sprawa jednak jest – paradoksalnie – poważniejsza. Otóż zabawy Barańczaka i Szymborskiej wynikają wprost z ich poetyki, a zwłaszcza z ich uwrażliwienia na język, jego moc i słabość. Obydwoje poeci tak w swojej poważnej, jak zwłaszcza w nie-poważnej poezji badają granice języka: jak daleko on sięga w swojej zdolności nazywania? Poezja nie-poważna Barańczaka i Szymborskiej jest integralną częścią i kontynuacją ich twórczości. Można w niej znaleźć wszystkie elementy obecne w ich poważnej poezji. W tym sensie jest ona wyrazem modernistycznej (dwudziestowiecznej) wrażliwości na język. },
doi = {},
url = {https://ejournals.eu/czasopismo/konteksty-kultury/artykul/smiech-i-granice-jezyka-humorystyczne-wiersze-stanislawa-baranczaka-i-wislawy-szymborskiej}
}