@article{f8b7f6c7-e7d4-4cb5-a663-9204abe8c77d,
author = {Ewa Stala},
title = {Dublety „romańskie” w hiszpańskim (1611–1739). Prezentacja zagadnienia},
journal = {Romanica Cracoviensia},
volume = {Tom 11 (2011)},
number = {Tom 11, Numer 1},
year = {2012},
issn = {1732-8705},
pages = {409-414},keywords = {},
abstract = {Zapożyczenia z języka klasycznego, w tym wypadku łaciny, to zjawisko powszechne w języku hiszpańskim i innych językach romańskich. Tego rodzaju zapożyczenia mogą być bezpośrednie (L1 → L2) bądź zapożyczone poprzez inny język znajdujący się w bezpośrednim kontakcie, w przypadku hiszpańskiego – najczęściej język romański (L1 → L2 → L3). Czasami, w wyniku zaistnienia takiego zapożyczenia w języku docelowym, pojawia się dublet etymologiczny: para (czasem grupa) wyrazów mających ten sam łaciński źródłosłów, złożona z pożyczki romańskiej i zapożyczenia bezpośredniego z łaciny bądź wyrazu odziedziczonego z łaciny. W niniejszym artykule przedstawiamy jedynie sam proces i kilka odpowiedników w innych językach romańskich. W celu dokładnej analizy zagadnienia odsyłamy do obszerniejszego szkicu (Stala 2012) zamieszczonego w bibliografii.},
doi = {10.4467/20843917RC.11.045.0113},
url = {https://ejournals.eu/czasopismo/romanica-cracoviensia/artykul/dobletes-romanicos-en-espanol-1611-1739-presentacion-del-fenomeno}
}