@article{b32a2fc0-79e8-4093-a793-7ba5de6be56f,
author = {Michał  Buchowski},
title = {Jerzy Kmita dla antropologów},
journal = {Przegląd Kulturoznawczy},
volume = {2012},
number = {Numer 4 (14)},
year = {2013},
issn = {1895-975X},
pages = {409-412},keywords = {},
abstract = {FRAGMENT
	 W etnologii polskiej do początku lat 70. ubiegłego stulecia dominował pozytywistyczny w duchu paradygmat, który określić można mianem „etnografizmu”. Już w połowie tej dekady pojawiły się jednak nowe idee. W kręgach warszawsko-krakowskich powstał manifest, który odmienne metodologicznie poczynania, takie jak strukturalizm à la Lévi-Strauss, semiotykę, symbolizm à la Mary Douglas, Edmund Leach i Victor W. Turner oraz fenomenologię, podciągał pod wspólny mianownik „nowej etnologii polskiej”. Prawie równolegle rozwijała się w ośrodku poznańskim „nowa antropologia”, inspirowana ściśle związanymi z sobą epistemologią historyczną i społeczno-regulacyjną teorią kultury zaproponowanymi przez Jerzego Kmitę. Refleksja metodologiczna i teoretycznokulturowa były z sobą ściśle splecione. Z pewnością inaczej niż w przypadku „nowej etnologii” szkoła poznańska akceptowała zwarty system reguł metodologicznych.},
doi = {10.4467/20843860PK.12.035.0998},
url = {https://ejournals.eu/czasopismo/przeglad-kulturoznawczy/artykul/jerzy-kmita-dla-antropologow}
}