@article{a267c90a-75f6-4e5d-a79e-13ce47e39d30,
author = {Wojciech Kowalski},
title = {Prawne aspekty rekonstrukcji dziedzictwa kulturowego},
journal = {Santander Art and Culture Law Review},
volume = {2019},
number = {1/2019 (5)},
year = {2019},
issn = {2391-7997},
pages = {25-40},keywords = {zabytki; rekonstrukcja; prawo ochrony dziedzictwa kulturowego},
abstract = {W artykule – po analizie różnych przykładów rekonstrukcji budowli i ich zespołów – autor przekonuje, że może być jedynie rekonstrukcja sensu stricto, tzn. w wąskim znaczeniu tego słowa, kiedy jest ona oparta na dobrej dokumentacji i dążeniu do zachowania lub przywrócenia autentyczności. Wszelkie inne przykłady, takie jak zamki romantyczne w XIX w. czy współczesne odbudowy dzielnic miast można nazywać jedynie rekonstrukcją sensu largo, czyli bardzo szeroko pojętą. W dalszej części przedstawiono zmianę podejścia do rekonstrukcji, która w Karcie Weneckiej była niedopuszczalna, ale z czasem doszło do swoistej jej „legalizacji”, np. poprzez umieszczenie na Liście Światowego Dziedzictwa odbudowanego Starego Miasta w Warszawie. Potem przyszły specjalne wytyczne ICOMOS dotyczące odbudowy i rekonstrukcji zabytków z 2017 r., w których zdefiniowano różne rodzaje rekonstrukcji, w tym m.in. „rekonstrukcję jak wcześniej”, „modyfikowaną rekonstrukcję”, „częściową rekonstrukcję” oraz „inne formy rekonstrukcji”. Dokumentem mniej szczegółowym, ale za to dotyczącym szeroko pojętego dziedzictwa, jest przyjęta w 2018 r. tzw. Rekomendacja warszawska o odbudowie i rekonstrukcji dziedzictwa kulturowego. W artykule omówione zostały także kwestie finansowania rekonstrukcji. },
doi = {10.4467/2450050XSNR.19.002.10803},
url = {https://ejournals.eu/czasopismo/saaclr/artykul/prawne-aspekty-rekonstrukcji-dziedzictwa-kulturowego}
}