Abramczyk G., Drzycimski A. i in. (2000). Komunikatorzy: wpływ, wrażenie, wizerunek. War­szawa–Bydgoszcz.
Agley J., Xiao Y., Thompson E.E., Chen X., Golzarri-Arroyo L. (2021). Intervening on Trust in Science to Reduce Belief in COVID-19 Misinformation and Increase COVID-19 Preventive Behavioral Intentions: Randomized Controlled Trial. Journal of Medical Internet Research, vol. 23, s. 10–15.
Bauman Z. (2006). Płynna nowoczesność. Karków.
Capaldo G.Z. (2020). The Global Community Yearbook of International Law and Jurisprudence 2019. Oxford [https://books.google.pl/books?id=JJv5DwAAQBAJ&pg=PA341&redir_esc=y#v=onepage&q&f=false; 1.12.2021].
Deklaracja Społecznej Odpowiedzialności Uczelni [http://wsinf.edu.pl/assets/img/podstorny/Deklaracja%20Spolecznej%20Odpowiedzialno%C5%9Bci%20Uczelni.pdf; 2.12.2021].
Gerosa T., Gui M., Hargittai E., Nguyen M.H. (2021). (Mis)informed During COVID-19: How Education Level and Information Sources Contribute to Knowledge Gaps. International Journal of Communication, nr 15, s. 22–23.
Goban-Klas T. (2020). Media w płynnej pandemii 2020. Komunikacja w czasie lockdownu: od­dzielnie, ale razem. Studia Medioznawcze, t. 21, nr 4(83), s. 718–733.
Jemielniak D. (red.) (2012). Badania jakościowe. T. 2: Metody i narzędzia. Warszawa.
Katalog dobrych praktyk społecznej odpowiedzialności uczelni w dobie pandemii COVID-19, Mi­nisterstwo Funduszy i Polityki Regionalnej, 2021 [https://www.gov.pl/web/fundusze-regiony/grupa-robocza-ds-spolecznej-odpowiedzialnosci-uczelni; 26.02.2022].
Kulczycka J., Pędziwiatr E. (2019). Definicje SOU. W: E. Jastrzębska, M. Przybysz (red.). Społeczna odpowiedzialność – znaczenie dla uczelni i sposoby wdrażania (s. 9). Warszawa.
Kulczycki E. (2012). Wykorzystanie mediów społecznościowych przez akademickie uczelnie wyższe w Polsce. Badania w formule otwartego notatnika. W: E. Kulczycki, M. Wendland (red.). Komunikologia. Teoria i praktyka komunikacji (s. 89–109). Poznań.
Lista sygnatariuszy Deklaracji Społecznej Odpowiedzialności Uczelni [https://www.gov.pl/web/fundusze-regiony/grupa-robocza-ds-spolecznej-odpowiedzialnosci-uczelni; 26.02.2022].
Łosiewicz M., Ryłko Kurpiewska A., Bałandynowicz-Panfil K., Czechowska-Derkacz B., Walotek­-Ściańska K. (2016). Identity and Image in Media Communication (s. 11–39). Galway–Gdynia.
Makowska M. (2021). Język i obraz wobec koronawirusa. Przyczynek do rozważań nad komuni­kacją medialną w czasach pandemii. Forum Lingwistyczne, nr 8, s. 1–14.
Mazurek G., Korzyński P., Górska A. (2019). Social Media in the Marketing of Higher Education Institutions in Poland. Preliminary Empirical Studies, Entrepreneurial Business and Economics Review, nr 7, s. 118–133.
Narożna D. (2016). Naukowiec-ekspert jako element kształtowania wizerunku uczelni w mediach. Casus Uniwersytetu Adama Mickiewicza w Poznaniu. W: E. Żyrek-Horodyska, M. Hodalska (red.). Komunikowanie o nauce (s. 157–179). Kraków.
Sasińska-Klas T. (2021). Wyzwania komunikacyjne w czasach płynnej pandemii – perspektywa socjologiczna. Roczniki Nauk Społecznych, t. 13(49), nr 1, s. 85–100.
Simon F., Camargo C. (2021). Autopsy of a Metaphor: The Origins, Use and Blind Spots of the «Infodemic»”. New Media & Society, s. 1–22.
Stachowiak-Krzyżan M. (2019). Media społecznościowe jako źródło informacji o uczelniach wyż­szych wśród kandydatów na studia. Marketing Instytucji Naukowych i Badawczych, nr 4, s. 65–88.
Wojciechowska I. (2018). Skala wykorzystania social mediów przez szkoły wyższe w Polsce. Mo­dern Management Review, nr 25, s. 169–182.
Wrzochul-Stawinoga J. (2015). Edukacja na sprzedaż? Budowanie wizerunku uczelni wyższej na Facebooku na przykładzie wybranych uczelni prywatnych w Polsce. Zarządzanie Mediami, nr 3, s. 219–239.