%0 Journal Article
%T Godzenie skończoności i eschatologii u Rilkego i T.S. Eliota
%A Pfau, Thomas
%J Konteksty Kultury
%V 2020
%R 10.4467/23531991KK.20.012.12446
%N Tom 17 zeszyt 2
%P 135-151
%K Rainer Maria Rilke, T.S. Eliot, Martin Heidegger, modernizm, eschatologia, egzystencjalizm, teologia
%@ 2083-7658
%D 2020
%U https://ejournals.eu/czasopismo/konteksty-kultury/artykul/godzenie-skonczonosci-i-eschatologii-u-rilkego-i-t-s-eliota
%X Artykuł podejmuje kwestię związku liryki modernistycznej (Rainera Marii Rilkego i T.S. Eliota) z egzystencjalistyczną koncepcją czasu Martina Heideggera i zrodzoną przez tę ostatnią naturalistyczną antropologią. Na tej podstawie autor stwierdza, że Elegie duinejskie Rilkego nie tylko antycypują centralne motywy egzystencjalizmu, ale także w pewien sposób separują się od tej perspektywy. Następnie sięga do drugiego z Czterech kwartetów, aby pokazać, że bardziej zdecydowanie niż Rilke Eliot twierdzi, że wszelka poezja może być napisana tylko wtedy, gdy jest osadzona w eschatologicznych ramach. W szczególności East Coker ukazuje Eliota, który stara się zrównoważyć apokaliptyczny charakter świata ponownie pogrążonego w globalnej wojnie z nadzieją, jakkolwiek stonowaną, na ostateczne odkupienie ludzkości.