@article{6de53ee1-f160-4143-9d02-26d07a0ea3da,
author = {Michał  Masłowski},
title = {Tożsamość w Europie Środkowej},
journal = {Konteksty Kultury},
volume = {2019},
number = {Tom 16 zeszyt 2},
year = {2019},
issn = {2083-7658},
pages = {166-180},keywords = {Europa Środkowa; Europa Środkowo-Wschodnia; Europa Pośrednia (médiane); kanon kultury; tożsamość; cywilizacja; poeta narodowy; naród kulturowy; inteligencja; esencjalizm; procesualność; uniwersalność; Czechy; Węgry; Polska},
abstract = {Terminy Europy Środkowej, Europy Środkowo-Wschodniej (w opozycji do Mitteleuropa Friedricha Naumana), jak też Europy Pośredniej (médiane), zastąpiły po upadku komunizmu używany na świecie od wojny termin Europy Wschodniej. Metafory Czesława Miłosza, Milana Kundery i Fernanda Braudela dały impuls do poważnych prac historycznych Oskara Haleckiego, Jerzego Kłoczowskiego, Piotra Wandycza oraz Istvána Bibó i Jenő Szűcsa, jak też Timothy’ego Snydera, które ukazały w perspektywie „długiego trwania” jedność strukturalną i tożsamościową narodów „pomiędzy Niemcami i Rosją”, trzech królestw historycznych Czech, Węgier i Rzeczpospolitej Obojga Narodów. Oryginalny typ tożsamości regionu skrystalizował się w XIX wieku pod wpływem filozofii Herdera i poezji romantycznej, poprzez figurę „poety narodowego” oraz typ „narodu kulturowego”, odrębny od „państw narodowych” pozostających pod wpływem paradygmatu Oświecenia. „Kanony kultury” narodowej i typ tożsamości „paradygmatycznej” tych krajów związany był ze wzorami kulturowymi. Typ tożsamości pozycyjnej („syntagmatycznej”) dominował natomiast w mieszczańskich krajach Zachodu. Przemiany krajów po upadku komunizmu, liberalizacji ustrojowej i pluralizacji opinii oraz braku jasnego dyskursu tożsamościowego Zachodu ewoluowały częściowo w stronę polityki historycznej – afirmacji tożsamości „paradygmatycznej”, niekoniecznie zaadaptowanej do warunków nowoczesności.},
doi = {10.4467/23531991KK.19.019.11245},
url = {https://ejournals.eu/czasopismo/konteksty-kultury/artykul/tozsamosc-w-europie-srodkowej}
}