%0 Journal Article
%T The Medieval Partonopeu of Blois and Orientalism
%A Leśniewska, Karolina
%J Romanica Cracoviensia
%V Tom 13 (2013)
%R 10.4467/20843917RC.13.021.1406
%N Tom 13, Numer 4
%P 255-260
%K Dante, Boska Komedia, Piekło, Ulisses, Dydona, Horacy
%@ 1732-8705
%D 2013
%U https://ejournals.eu/czasopismo/romanica-cracoviensia/artykul/the-medieval-partonopeu-of-blois-and-orientalism
%X 
	Rozbestwiony Ulisses. Synteza hermeneutycznej drogi w pieśni XXVI Piekła Dantego
	Oratio suasoria Wergiliusza skierowana do Ulissesa w Piekle Dantego jest interpretowana w tym artykule jak mowa w języku greckim, utrzymana w stylu wysokim, która operuje wyrażeniami zakochanej Dydony z arcydzieła łacińskiego. Figura Ulissesa jest następnie analizowana w odniesieniu do modelu komicznego z II Satyry Horacego (bardzo oczywiste, chociaż do tej pory nie studiowane źródło Dantego). Władca Itaki jest tam ukazany jako oszust wprowadzający w błąd starych głupców, by przejąć ich majątek. Oszustwo Ulissesa jest grzechem, ale jeszcze większym jest jego małpi śmiech na widok góry czyśćcowej, będącej konkretnym i symbolicznym znakiem nieskończoności. Pragnienie wyjścia poza ludzką racjonalność nie może być winą dla Dantego zgodnie z jego chrześcijańskim myśleniem, dążącym do duchowej transcendencji. Prawdziwą winą jest jego postawa pozbawiona pokory, jaką okazuje w obliczu Tajemnicy: pokory, która graniczy z negacją siebie samego, z koniecznością otwarcia się na Drugiego.