@article{34867027-1239-484e-a546-e2f764c738d4,
author = {Magdalena  Wilejczyk},
title = {O władaniu sobą. Etyka człowieka (nie)opanowanego},
journal = {Principia},
volume = {2011},
number = {Tom 54-55},
year = {2011},
issn = {0867-5392},
pages = {177-189},keywords = {philosophy; logic; theoretical sociology},
abstract = {Fragment
	
	Formułowane zazwyczaj interpretacje Etyki nikomachejskiej przyjmują sugerowany przez samego Arystotelesa pogląd, wyraźnie odróżniający człowieka etycznie dzielnego od człowieka zaledwie opanowanego. Opanowanie siebie nie może być według Arystotelesa cnotą, po pierwsze dlatego, że nie istnieje żaden specjalny gatunek uczuć, w odniesieniu do którego byłoby ono środkiem, gdy tymczasem – przypomnijmy – dzielność etyczna jest „trwałą dyspozycją do pewnego rodzaju postanowień, polegającą na zachowywaniu właściwej ze względu na nas średniej miary”, przy czym chodzi tu o średnią miarę właśnie w „doznawaniu namiętności i w postępowaniu”. Drugim powodem uniemożliwiającym utożsamienie człowieka opanowanego z człowiekiem dzielnym jest to, że sama potrzeba bycia opanowanym ujawnia pewien istotny, wewnętrzny niedostatek, polegający mianowicie na rozdwojeniu uczuć oraz kierowanej rozumem woli. Tymczasem człowiek naprawdę prawy, wydaje się twierdzić Arystoteles, nie potrzebuje być opanowany i nie musi już zwyciężać samego siebie, ponieważ stanowi on ściślejszą jedność.},
doi = {10.4467/20843887PI.11.009.0273},
url = {https://ejournals.eu/czasopismo/principia/artykul/o-wladaniu-soba-etyka-czlowieka-nie-opanowanego}
}