@article{1f333a2a-0176-40e4-ae11-142ae7e0de96,
author = {Dominik  Rogóż},
title = {Ponowoczesność i Inność},
journal = {Principia},
volume = {2011},
number = {Tom 54-55},
year = {2011},
issn = {0867-5392},
pages = {247-266},keywords = {philosophy; logic; theoretical sociology},
abstract = {Fragment
	
	Współczesna humanistyka karmi się pasją wynajdywania Inności. Inność – z francuskiego alterité, z angielskiego otherness – okazuje się dzisiaj kategorią wszechobecną, która niemal we wszystkich odsłonach ponowoczesności – od filozofii po teologię, od literatury po psychologię, od socjologii po etnologię – odgrywa rolę pierwszoplanową. Postnowoczesność, która krytycznym okiem spogląda na swoje ante, czyli nowoczesność, stanowi w istocie wielką apologię Inności. Nowoczesność bowiem – jak powiedziałby Vincent Descombes, autor głośnej rozprawy L’même et l’autre z 1979 roku – była formacją zdominowaną przez „myślenie tożsamościowe”, przez „mentalność monadologiczną”, przez „świadomość totalizującą”. W obliczu potężnych, metafizycznych systemów karmiących się aspiracją ogarniania całości rzeczywistości, Inność nieuchronnie musiała być marginalizowana, wykluczana poza spójne ramy systemu, „karceryzowana” – by posłużyć się określeniem Michela Foucault’a – bądź też „subordynowana” – by przywołać znany termin Jacques’a Derridy.},
doi = {10.4467/20843887PI.11.012.0276},
url = {https://ejournals.eu/czasopismo/principia/artykul/ponowoczesnosc-i-innosc}
}