%0 Journal Article
%T Skarby narodowe (國寶, kokuhō) w japońskim prawie : od buddyzmu zen do żywych skarbów narodowych
%A Bretel, Ronan
%J Gdańskie Studia Azji Wschodniej
%V 2024
%R 10.4467/23538724GS.24.003.19864
%N Zeszyt 25
%P 44-59
%K Japonia, jūbun, kokuhō, żywe skarby narodowe, skarby narodowe
%@ 2084-2902
%D 2024
%U https://ejournals.eu/czasopismo/gsaw/artykul/national-treasures-guo-bao-kokuho-in-japanese-law-from-zen-buddhism-to-living-national-treasures
%X Pojęcie „skarbu narodowego” (國寶, kokuhō) pojawiło się w japońskim prawie w 1897 r. Jednak dopiero w ustawie z 30 maja 1950 r. zostało wsparte przez ujęcie go w prawdziwym systemie prawnym. Ta transliteracja jest zmodernizowaną wersją 國寶, wywodzącą się z chińskiego buddyzmu, w której tradycja Sōtō mówi o 重國寶, Jūkokuhō, „ważnym skarbie kraju”. Związek między ruchomym dziedzictwem kultury a narodową historią Japonii obraca się również wokół centralnej roli odgrywanej przez „trzy święte skarby Japonii” (三種の神器). Od 1950 r. koncepcja ta, która jest obojętna na opozycje między dziedzictwem ruchomym i nieruchomym, materialnym i niematerialnym, została opracowana w świetle nowych kategorii dziedzictwa. Wyrażenie to opuściło nawet ścisłe granice prawa i weszło do języka potocznego, w którym odnosi się ono do „konserwatorów ważnych niematerialnych dóbr kultury” (重要無形文化財保持者), powszechnie znanych jako „żywe skarby narodowe”.