%0 Journal Article
%T Różewicz: białe chusty dzieciństwa
%A Skrendo, Andrzej
%J Polska Myśl Pedagogiczna
%V X (2024)
%R 10.4467/24504564PMP.24.008.19962
%N Numer 10
%P 141-158
%K dzieciństwo, Tadeusz Różewicz, trauma
%@ 2450-4572
%D 2024
%U https://ejournals.eu/czasopismo/polska-mysl-pedagogiczna/artykul/rozewicz-biale-chusty-dziecinstwa
%X Tadeusz Różewicz w swej twórczości, zwłaszcza późnej, tworzy mit dzieciństwa. Mit ten opiera się na kilku założeniach. Po pierwsze, że poeta to ktoś pozostający przez całe życie w szczególnej relacji z matką (matka poety była nawróconą na katolicyzm Żydówką). Po drugie, że dzieciństwo to źródło, do którego trzeba wracać, aby poezja mogła istnieć w świecie wyjałowionym z wartości po wojnie i Zagładzie. Po trzecie, że dzieciństwo jest czasem niewinności, który funkcjonuje poza odróżnieniem dobra i zła. W opozycji do tych założeń autor artykułu dowodzi, że – po pierwsze – relacja z matką ma odwrotną stronę, jest to relacja ojca z synem. Wchodzi w nią Różewicz jako syn oraz jako ojciec wobec własnych dwóch synów. Po drugie, że nie ma powrotu do dzieciństwa, sytuuje się ono ponad porządkiem czasu, a ta przestrzeń ponad czasem nie jest porządkiem mitu, lecz traumy. Po trzecie, że dzieciństwo u Różewicza jest wewnętrznie naznaczone doświadczeniem zła – dzieciństwo nie jest niewinne.