%0 Journal Article
%T Przekraczanie granic polityki zinstytucjonalizowanej. Ruchy społeczne jako aktorzy polityki nieinstytucjonalnej – od teorii do praktyki
%A Foryś, Grzegorz
%J Teoria Polityki
%V 2023
%R 10.4467/25440845TP.23.002.17515
%N Nr 7/2023
%P 13-31
%K polityka niezinstytucjonalizowana, ruchy społeczne, demokracja; non-institutional politics, social movements, democracy
%@ 2543-7046
%D 2023
%U https://ejournals.eu/czasopismo/teoria-polityki/artykul/przekraczanie-granic-polityki-zinstytucjonalizowanej-ruchy-spoleczne-jako-aktorzy-polityki-nieinstytucjonalnej-od-teorii-do-praktyki
%X 
	Artykuł jest próbą konceptualizacji polityki pozainstytucjonalnej, a także ukazuje jej rosnącą rolę we współczesnej polityce. W artykule przyjęto tezę, że wspólnym elementem przyczyn wzrostu znaczenia polityki pozainstytucjonalnej, który zbliża, a nawet włącza politykę pozainstytucjonalną do polityki konwencjonalnej, jest protest. Stanowi on centralną kategorię analityczną, wokół której można zbudować teoretyczne uzasadnienie przyjętej tu tezy, zgodnie z którą polityka pozainstytucjonalna stała się współcześnie częścią tzw. polityki tradycyjnej. Argumenty przemawiające za tą tezą można po- dzielić na dwa główne nurty: pierwszy, systemowy, dotyczy przemian, jakie dotknęły zinstytucjonalizowaną politykę w systemach demokratycznych na przestrzeni ostatniego półwiecza, drugi, partycypacyjny, odnosi się do wieloaspektowego rozwoju ruchów społecznych we współczesnych społeczeństwach. Oba argumenty obejmują szeroki zestaw czynników, które oddziałują na siebie w procesie kształtowania polityki pozainstytucjonalnej, a w konsekwencji podnoszą jej rangę i poziom legitymizacji.

	ABSTRACT

	Crossing the Borders of Institutionalized Politics: Social Movements as Actors of Non-Institutional Politics: From Theory to Practice

	The article attempts to conceptualize non-institutional politics, as well as shows the process of its growing role in contemporary politics. The thesis was adopted that a common element of the detailed reasons for the growing importance of non-institutional politics, which brings closer and even includes non-institutional politics into conventional politics, is protest. It constitutes the central analytical category around which to build a theoretical justification for the thesis adopted here, which states that nowadays non-institutional politics has become part of the so-called traditional politics. The arguments for this thesis can be divided into two main streams: the first, systemic, concerns the transformations that have affected the institutionalized politics within democratic systems over the last half-century, the second, participatory, refers to the multifaceted development of social movements. Both include a broad set of factors that the process of developing non-institutional policy and, consequently, increase its rank and legitimacy.